Oppgåveskriving; eit moderne dramastykke i tre akter

Fordi eg har byrja å trekke paralellar frå alt vi lære på Universitetet og litterturvitenskapen og til det kvardagslige, så tenkte eg at eg likegodt kunne oppsummere denna oppgåveskrivande dagen som i eit tradisjonelt realistisk/naturlistisk/klassisk dramastykke. Nemmeleg som eit dramastykke i tre aktar, som følger eit likeså dramaturgisk oppbygging.

OPPGÅVESKRIVING

- Eit moderne dramastykke i tre akter.

AKT 1

(Eva byrjar dagen tidleg med friskt mot. Ein stad i ei Vestlandsk bygd mellom fjordar, fjell og isbrear sit Eva inne ved skrivebordet, etter å ha inntatt ein betre frukost. Sola har stige opp bak dei mektige fjell, himmelen er skyfri og evigblå og snøen tindrar og smeltar litt om litt og renn utover asfalten som eit byrjande vårteikn.)

EVA. No skal mysteriene rundt Pastor Manders i Gengangere knekkast i ei betre dramaanalyse.
FACEBOOK. (er blå. nye oppdateringer. 9 påloggende. ingen nye varsler).



EVA. (logger ut av facebook, set seg til rette i stolen og slår opp bøkene).
No må eg tenke! (skifter posisjon, set brillene på nasa og klør seg i panna).
OPENOFFICE. (markør; blinker, blinker, blinker). Det som er viktig å huske når ein nærmar seg ein karakter analytisk..
EVA. OK, eg treng kaffe, and then - better get going! (reiser seg frå bordet, går ut på kjøkkenet og maler kaffe)



(Dagen er endå ung, klokka har endå ikkje slått tolv og sola rører endå berre lett opp mot fjellsidene. Konsentrasjonen byrjar å ta form inne oppholdsrommet, og lyden av hamring mot tastatur kan høres gjennom hele huset).

EVA. Jo, det ser da ut som noko tar form her. (Smiler frå øyre til øyre)
(hamrar vidare på tastaturet.)
OPENOFFICE. (raser bortover og nedover og fyller sidene med svarte bokstavar). Pastor Manders som dramatisk person har ein statisk karakter....



(Føremiddagen går ubemerka over i ettermiddag. Sola når inn stovevindauget og sola lokkar så lett med sitt lystige spel. Snart byrjar konsentrasjonen å sakte men sikkert ebbe ut. Distraksjonene kjem attende)

FACEBOOK. (blå. 3 nye varsler. 24 påloggende). PLING, PLING, PLING. (En ny melding fra...).
EVA. Nei nei, no har eg blitt alt for ukonsentrert. Best å ta seg ein gåtur endå mens sola er her. Veiret må jo utnyttas, og ein pause fortjener eg.
(logger av facebook, kler på seg ytterkle og går ut døra og møter den friske og byrjande vårlufta.)
EVA. Skal sei det var fint. (Smiler og byrjar å gå ut mot den blenkande innsjøen. Tida går..)

AKT 2


(Det har blitt ettermiddag. Blåtimen kan skuast gjennom vindauget. Stillheiten er trykkande. Eva sit foran skrivebordet i det turkise værelset. Det er kaldt, kaffen er lunken og bøkene oppslått, nok ein gong.)



EVA. (ser ned i kruset, det er tomt.) Å gud og fader. Har enden nådd meg? Tom for kaffe!
OPENOFFICE. (markør; blinker, blinker, blinker).
EVA. (puster tungt, rister på haudet, slår opp i skriveboka.) Nei, endå noko som må med i analysen. Fanden ta den Ibsen då, som skal lage eit så egna materiale til analyse!



(blafringa av side som vendast om. klakking av fingrar mot skrivebordet. Eit tungt sukk kjem frå Eva.)
EVA. Åh, eg er så lei. Snart er det over, snart! Må berre få ned dei siste poenga på det dumme dokumentet. (mediterer, tenker hardt).
Hey, eg har det. MUSIKK, det gjer susen! (knipsar med fingrane og nikker tilfreds over sitt fantastiske påfunn).
SPOTIFY. (klikk, klikk. spilleliste. starred). Oh-oooh, I got a feeliiiing. (Christina Aguilera fløyesmjuke stemme spring ut av høgtalarane på macen).
EVA. (prøver å synge med, leser i ei bok samstundes, skriver litt.)
OPENOFFICE. (markør; blink, blink). Fru Alving gjennomgår ei karakterforandring...
EVA. (skriv så blekkar sprutar, tida går..).
SPOTIFY. (spelar musikk).


AKT 3


(Det er kveld. Eva gjespar, gnir seg i augene og les over oppgåva høgt for seg sjølv. Rettar eit par bokmålsord, her og der.)

EVA. (leser høgt for seg sjølv). Dette er begrep som Ibsen..Neinei, det heiter omgrep på nynorsk, Eva!
OPENOFFICE. (markør; klikk, klikk, klikk). Dette er omgrep som Ibsen...
EVA. (setter endeleg punktum). Sånn! Då var det endeleg berre å sende dette på mail til Hellokitty! (ler litt for seg sjølv).
WEBMAIL. (logger inn, eer014...). (INBOX: ingen nye meldinger).
EVA. Åh ja så her, der var mailen til kollokvieledaren. Håpa du blir fornøgd! (tastar inn mailen til kollokvieledar, legg ved dokument; drama.doc. trykkjer på send.) (venter i spenning).
WEBMAIL. (melding sent).
EVA. (djupt utpust). EG HAR LEVERT. JAAA, HURRA! (rekk hendene opp i veiret og jublar).
Godt, då var det overstått. No er det endeleg litt ferie, sjølv med pensumlesing.



(Macen er varm. Eva er trøtt, men akk så glad. Spring ut på kjøkenet og lager seg mat.)
EVA. Godt å vere ferdig for denne gong, no er det berre å få det godkjent. Enn så lenge så nyt eg denne gleden. (smiler resten av kvelden.).

---

Jøss, kanskje eg burde byrje å skrive drama på ordntli, så kanskje blir eg den neste Ibsen. Hihi.

21 bursdagslys til ei vis gudinne

Bursdagsjenta i dag.

Kjære Tessa har fødselsdag i dag og fyller heile 21 år. Gud, kor fort tida går då. Eg tykkjer det nesten ikkje er lenge sidan vi endå gjekk på ungdomsskulen på Skei. Samtidig som vidergående på Firda også ikkje virka så lenge sidan. Likevel er vi er både ferdige med grunnskulen og VGS og er no altså både vaksne og studentar, og fyller detta året 21 år. Først ut er altså Tessa, som gjennom 9 år i same klasse, var den 2. eldste i klassen. Eg som nettopp følar at vi har fyllt atten, og no er vi allereie inne i det 21 året av vore liv.

Uansett, 21 år er da ikkje så veldig gamalt. Som Tessa sa sjølv, så kjenner ho seg urgamal, men at med alderen som kjem visdommen. Det er nok sant. Vis er då såvisst, men endå er du ikkje så veldig gamal. Du er ei ung, vakker og klok jente. 21 år er berre eit tal, men likefullt er det fødselsdagen hennar, og det må vi jo feire!

Håpar du får ei strålande dag i dag og er klar for nye eventyr utover dei neste åra av ditt 20-årige liv. Eg er i alle fall klar for å finne på ny eventyr med denna fantastiske jenta! Håpar å få besøkt deg i løpet av veka og feira dagen, no som eg er heime.

Gratulerer så mykje med dagen Tessa <3.

Utruleg

Tenk deg at du er student. Du er ein student og du har vore ein pliktoppfyllande borgar i 25 år av ditt liv, har jobba sidan du var 16 år og vore lovlydig og betalt skatt nett slik som alle andre. Tenk deg at du er student, at du ein dag opplever å bli sjuk og ikkje klarer å gjennomføre eit semester, grunna tidlegare ufrivillig hending i ditt liv som har ført deg til denne uheldige situasjonen. Tenk deg at dette semesteret er avgjerande for å oppnå nok studiepoeng slik at du kan halde fram med å få studielån frå Lånekassa. Likevel så går det ikkje, fordi du er sjuk. Så står du der, som student og må ta til på eit nytt semester utan studielån. Utan sparepengar fordi dei måtte du bruke for livsopphald forrige semester. Ikkje minst, utan jobb; fordi du mista deltidsjobben du hadde grunna sjukdommen.

Men du karrer deg opp, du blir frisk igjen og er klar for å forsetje med studiet som du verkeleg brenn for, men det er berre eit problem. Heilt til du får deg ein jobb og kan byrje å få ei inntekt igjen, er du blakk. Du er så blakk at du knapt har pengar til mat. Det er kanskje ingen som kan hjelpe deg i familien, då det er dårleg økonomi heime også. Heller er det vanskeleg å få hjelp av medstudentar som så gjerne vil, fordi dei akkurat sjølv klarer seg på studielånet. Så du går og svelt, omtrent.

Dette er ein urealistisk og utenkeleg situasjon kanskje, men den er der fordi. I desperasjonen, der du kjenner svolten langt inn i ryggmargen, oppsøker du som ein siste utveg, NAV. For NAV skal i realiteten kunne tilby ei nødhjelpsordning. Denne nødhjelpsordninga vil også i realiteten kunne hjelpe deg slik at du ikkje skal svelte i hel. I realiteten, ja. Det er berre det at er du student, så er det ikkje lenger realitet. Er du student, kan du berre drite i å prøve å søke om ei nødhjelpsordning, sjølv om du svelt. Fordi er du student, så har du ikkje denne rettigheita, uansett, berre fordi du er student. Nei, løysinga då skal vere så drastisk at ein må slutte på studiene, slik at ein kan stå som arbeidsledig og få dagpengar, dersom du ikkje vil svelte.

Tenk deg denne situasjonen, trur du den er urealistisk? Nei, for den er faktisk tilfellet. Det er ein ekte situasjon. Det er utruleg, men det er sant. For dette er faktisk kvardagen for Epione fortida, som du kan lese på hennar blogg og på ein debatt her på forumet på Kvinneguiden.no.

"Jeg var hos NAV i dag. Jeg tok med meg en kontoutskrift der det står at jeg har 3,75 kroner på konto. Kunne de hjelpe? Nei, de kunne de ikke. Så lenge jeg er registrert som student, har jeg absolutt ingen rettigheter. Jeg forklarte at det forstod jeg veldig godt, men jeg hadde med meg dokumentasjon på at jeg har vært syk, og derfor ikke har rettigheter hos lånekassen. Det hadde ingenting å si. Damen bak skranken bare trakk på skuldrene. Jeg spurte om de kunne hjelpe meg å finne en deltidsjobb, men det kunne de ikke. Faktisk, eneste muligheten var om jeg formelt sluttet studiene og søkte om dagpenger." - Epione, 10.02.2011.

Skal dette verkeleg vere realiteten for studentar som havner i liknande situasjoner? Skal dette verkeleg få vere opplevinga ein møter hos NAV, slik som Epione gjorde?

Det er faktisk ikkje gjett at i eit land som Noreg, har alle studentar familie eller liknande som kan hjelpe ein i ein slik vanskeleg økonomisk situasjon. Som student kan ein faktisk oppleve å leve eit fattigmannsliv, der ein er så blakk at det gjer vondt.

I slike enkelttilfeller er det for nokre også lett å hevde at 'Jo, men det kan vel da ikkje vere så vanskeleg å skulle skaffe seg ein jobb slik at ein kan overleve?' Jo, det er det faktisk. I Bergen by er det mange studentar fortida og kniving om deltidsjobbane. Å finne seg ein jobb på denne tida er til og med vanskeleg sjølv om du kan vere fleksibel og har ein god CV med gode referansar. For dette er Epione eit levande eksempel på, som gjort det meste som overgår innsatsen til kva dei langt fleste andre studentar ville ha gjort. Ho har tråla jobbannonsar på nett, ho har vore innom vikarbyrå og ho har ringt og spurt på arbeidsplasser som ikkje har utlyst stillingar: Lenge utan å lykkas.

No ser det i midlertid ut som at situasjonen ordnar seg for Epione, og at ho får seg jobb fortløpande slik at ho i månadane framover kan jobbe og tjene nok til eit livsopphald med det mest elementere, i tillegg til å vere student utan studielån. Men dette hadde ikkje berre vore nok i denne tilspissa situasjonen, der situasjonen er ein nødsituasjon, med behov for pengar til mat.

Heldigvis har ho fått litt støtte rundt seg som har gjort til ho har klart seg; ved hjelp av ei mor som til trass for økonomien har gjett ho to bæreposar med mat, og nokre framande som etter å ha høyrt historia, har overført pengar på konto. På denne måten har ho endeleg kunne få kjøpt seg mat og ete seg mett. Slik har ho kunne få energi nok til å forsetje den hektiske kvardagen med fullt studium og aktiv jobbsøken.

Er det slik vi vil ha det i framtida? Skal det vere slik at lovlydige borgarar som gjennom mangfoldige år har jobba og betalt skatt skal kunne oppleve å møte lite velvilje hos NAV på denne måten? Skal verkeleg studentar som er i ein slik situasjon oppleve ei slik uhørt situasjon, berre fordi dei vil tjene samfunnet og vere studentar?

Kvar er logikken då? For som Epione skriv sjølv, tjenar ikkje samfunnet på at ein student må slutte på studiet, bli arbeidsledig for så å få utbetalt dagpengar over ei lenger periode, heller enn å få eit lite nødhjelp ei kort periode, heilt til ein klarer å kome seg på beina att. Det seier seg sjølv at det er noko riv ruskande gale med systemet. Det burde ikkje vere slik.

Ironien er dessutan talende. Slike skrekkhistorier vil gjere til at dei med allereie dårleg økonomisk utgangspunkt og som av ymse uheldige grunnar ikkje får studiestøtte, vil kunne oppleve dette med å studere, ikkje så nyttig likevel, men heller som umuleg for dei. Då systemet faktisk tilseier at du heller då burde slutte som student, slik at du kan bli arbeidsledig å motta dagpengar. Er dette samfunnsnyttig? Byggjer dette ned eit hiarki mellom dei rike og fattige?

Eg veit ikkje heilt, men for meg er det utruleg å forstå at NAV framleis har slike ordningar og så lite fatteevne. Det er vanskeleg for meg å forstå at ein student skal bli nekta nødhjep berre fordi ein er student. Som så mykje andre ting med denne verdi, så taler det om urettferdighet. Heilt utruleg.

Lille kyklop

Fine jenter, fin kveld, fine minner. All kjærleik til desse på Valentinsdagen.

I natt har eg verkeleg hatt merkelege draumer. For det første var det ein draum der ein lastebil delte seg, og kom flygande i lufta mot meg og ei venninne, og dens tre flygande deler var centimeter i frå å kveste nokon av oss til pinneved. Deretter er det nytt scenebilete; ein ny draum står for tur, ein ganske så grotesk ein. Jo, for i det eine augonblikk har eg ein type tjukk ståltråd i handa, i neste augonblikk er den vekk, men på ein eller anna måte har eg klart å KUTTE meg i auget med ståltråden. Ja, for i draumen kjenner eg plutseleg ein underleg kjensle i auget; det blir varmt og mykje blod renn. Det er heilt sjukt, men det var så ektefølt at ein nesten skulle tru at det ikkje var ein draum. Det kjentes verkeleg ut som det var mykje varmt blod som rant frå auga, og i drømmen gjekk eg skrekkslagen til speilet og såg at eg hadde skåret meg i halve auget. I panikken henvendte eg meg til dei som var rundt meg, for det var nokre, blant anna mamma. Eg spurte mamma om eg ikkje burde reise til legevakta. Ho kom bort og såg på meg, verka dog litt for lite ottefull, og seier ho skal spørje ein anna som kanskje har peiling. Plutseleg, ja for alle er sjølvsagt på rommet mitt, så kjem ein som også tar same litteraturemna som meg, inn døra, og ser verkeleg ut som ein lærd mann, som om han var eit orakel eller noko. Han studerer også auget mitt, men seier ingenting. Nei, så plutseleg ligg eg i senga mi, som i eit slags sjukeleike, og det er mange folk rundt meg, mange nære og kjente. Ein eg ikkje heilt huskar kven var, kjem bort og legg seg i senga og byrjar å kose med meg, tydeligvis som trøst for min skade. Deretter etter litt for mykje intimitet (mens mange ser på), kjem sjølvaste samlivseksperten frå KK.no, Peder Kjøs (korleis han får ein rolle i denne absurde drømmen min er eit mysterium) og skal også trøste meg. Heldigvis er klokka blitt 07.00, og vekkerklokka ringer, og eg kan letta våkne og konstantere at auget mitt er heilt og at eg ikkje har leika meg med ståltråd.

I dag har eg undra meg litt over denne drømmen, og har kome fram til at det må vere litteraturen vi hanskas med fortida, som er årsaken til denne groteske draumen. For i Kong Oidipus, stikk nettopp Oidipus augene sine mot slutten. Som kjent i Odysseen, stikk sjølve Odyssevs ut augene på kyklopen, og skildringane i tragedien og eposet er ganske så ufine. Med andre ord, så har eg fått litt for mykje av desse skildringane. Ja, kvifor eg skulle få same sjebne som kyklopen er jammen ikkje lett å tolke, så dersom nokon har ein god teori om nattens hendelsar så er det berre å fortelje.

Elles har eg tilbragt denne så store og omtalte valentinsdagen med å akkurat unngå tradisjonen på noko sødmefylt vis. For det første gløymte eg at det var dagen før nokre kom til å nevne det i ein setning på seminar i dag, men heldigvis kom ikkje seminarledaren med nokre tørre vitsar om sjølve dagen, anna enn at han "ellers ønskte oss ein god mandag vidare". Så har eg vore så gjev at eg har fått lest unna 100 sider av Odysseen i dag, noko som vil seie at eg ikkje har mykje att av eposet. I stadenfor kickboxing i dag, blei det til at eg og Oda og ein firbeint som ho skal passe i fire veker, gjekk oss ein tur på Fløien. Turen var ikkje så tung, bortsett frå at den mot slutten blei litt av ei livsfarlig oppleving, då det var klink is då vi nærma oss toppen, og då vi nedover valgte den andre vegen, i håp om at den skulle vere betre, og regelrett ikkje hadde anna val enn å faktisk skli på isen nedover. Trygt ja, så visst! Heldigvis kom vi oss tilbake til byen i livet, ein fin tur var det no i alle fall. No er det vel snart på tide og legge hovudet på ein mosepute og drømme nye, mystiske draumer. Bon nuit!

Frå eit litt sliten hovud

Det er søndag. Av og til så lev eg litt på den forestillinga om at søndaga er kjedelege dagar. Verda verkar så stilleståande, samstundes som den ikkje er det. Det er slutten på endå ei veke, slutten på ei helg ikkje minst, og overgangen til ei ny veke. Ny veke byr alltid på utfordringar på ein eller anna måte, så spørs det jo kor klar ein for å ta i mot desse utfordringane, anten dei er store og små. Det hender at ein glimtar til og er fyllt med mykje energi, klar til å ta fatt på ei ny veke ved denne overgangsfasen. Slik har det vore for meg dei siste helgene, eg har sett fram til at det skal bli mandag.

Men akkurat denne søndagen er eg ikkje fyllt heilt med den same type optimisme. Tanken på at det snart er mandag og dermed ny veke der ein må stå opp tidleg, er slitsomt. Den er regelrett slitsom. Haudet mitt er sliten og rotete, kroppen min er trøtt og forkjøla og sliten. Og eg som til og med har hatt ederuhelg, presterer å vere meir sliten enn det eg var forrige søndag då eg var ute og rangla natt til søndag. Det er vel fordi eg er litt småsjuk, det tek faktisk på psykisk sett. Dessuten tenkjer eg mykje fortida, klarer aldri bli einig med meg sjølv på nokre punkt og slikt, men eg skjønar at det er ein prosess der eg må forlate nokre tanker og la dei positive vere att. Det er vel slik vi har det til alle tider, menneskjer. Men så er det faktisk slik at ein kan velge å få seg sjølv til å tru på det meste ein vil tru på, og då burde ein tru på dei positive tankene for å ha det best med seg sjølv (ein anna diskusjon om kva underbevisstheita meiner, det tørr eg ikkje begje meg ut på).

I det minste har eg gjort mykje for at rotet berre skal vere innvendig; eg har rydda rommet og sortert og fått eit slags system i rotet. Det gjer i alle fall til at eg kjenner meg roligare. Eg har til og med rydda litt på macen min (ein lang prosess som aldri ser ut til å ta slutt), og eg har fått unna litt pensumlesnig. Så det er da godt for sjela, men endå er haudet sliten - ja, eg treng nok berre litt betre kvalitetssøvn og å bli frisk igjen, så kjem nok energien den også.

Ellers hadde eg ein veldig koseleg laurdag i går. Først klarte eg å tvinge meg opp såpass tidleg at eg kom meg på powerstrip-trening saman med venninna mi, Oda. For dei som ikkje veit det, powerstrip er ikkje strippig, men ein veldig ny form for dansekoreografi som baserer seg mykje på aereobic, men med mykje sensuelle bevegelsar. Veldig kjekt, eg synes koreografien var god og sjølv om det var litt vanskeleg å henge med alle trinna, gjekk det utruleg bra, og det var samstundes veldig deilig å få trent igjen! Etterpå møtte eg søstera mi og kjæresten hennar å Kafè Spesial, der eg drakk soyamelk med macadamia og snakka og alt og ingenting. Dessverre så har min kjære søster hatt eit stramt tidskjema denne helga, men ho skal allereie tilbake neste helg, og då har ho lova å bli med meg på kino. Jippi!

Sjølv om eg ikkje fekk med søs på kino, fekk eg med ei venninne, slik at eg også endeleg fekk sett 'Jeg reiser alene'. Jo, for når det handlar om Jarle Klepp som studerer litteraturvitenskap, nett som meg, og heile handlinga også foregår i Bergen, då seie det seg sjølv at ein MÅ reise på kino for å få med seg herlegskapen av ein film. For herleg, det var den. Eg lo nesten som eg grein gjennom heile filmen, sukka av glede og smilte frå ende til ein annan. Nei, det kan ikkje heilt skildrast på riktigt vis, eg berre råder alle å ta seg ein tur på kino og sjå herlegskapen. Dei har jo filma frå universitetet og den så mykje omtalt Sydneshaugen skole (dog berre baksida av den) som eg har nemnt ein del gongar i bloggen.

Så, no har eg fått organisert nokre tankar og slått i hjel litt tid, som eg strengt tatt burde bruke til lese ferdig Odysseen, men sjølv om den så visst er ein interessant bok så og er den og eit lite helvete. Det tar tid, og enda er eg berre litt over halvveis og eg skulle eigentlig ha lest den ferdig til fredag, tidsmessig. Sukk, det er vel berre å reise tilbake til antikken med det same, så får vi krysse fingrane for at veka byrjar litt betre enn den har slutta.

Ekornet og Herr. forelesar

Sidan det er fredag og helg, må vi ha litt koselege vennebileter! Dette er meg og fine Jorunn. På den fantastiske roadtripen vår til Stavanger september 2009.


Enda meir koselege bileter, og endå ein roadtrip. Denna gongen var det vår fantastiske roadtrip frå Jølster i nord, til Stavanger i sørvest, til Kristiansand i sør og oppatt østover og til vestlandet igjen. Shortsen min sklir opp, og Kjersti har endå på seg pysjen sin. Haha, sorry, men det er ganske komisk! (Kjersti gløymte å skifte pysjen sin før vi satte avgårde, og dermed var ho reisande i pysjshorts den første dagen ;)



Nok eit fantastisk bilete frå den same roadtripen. Søte Kjersti og Tessa på ferga, på veg til Hardanger og Vik.

Eg føle meg som eit ekorn fortida; alt eg har lyst til er å ete nøtter dagen lang. Ikkje at det er dumt då; nøtter skal etter sigende vere sunt. Dog eg sikkert går for dei usunne variantane. Dette er den tredje! dagen denna veka eg har gått på butikken eins ærend aleine berre grunna cravings etter nøtter: Eg har enda opp med youghurtnøtter, hasselnøtter med sjokoladetrekk, chilinøtter, cashewnøtter. Oh yes, ein god blanding, fantastisk godt. Eg hadde også mandel liggande, så i dag har eg jammen meg ete mandel til smoothies også. Mandler er jo veldig sunt, og eg liker faktisk å ete mandlende heilt råe. Rått er rått! Det er muleg at eg blir til eit ekorn dei neste dagane.. Eva Ekorn. Ekorn Eva, det passa jo bra det! Kjersti er dessverre ikkje heime no, så dersom forvandlinga skulle vere eit faktum kan det hende ho kjeme heim til eit ekorn, og ikkje skjønnar mykje. Heldigvis så lese Kjersti bloggen min, med andre ord så skjønnar ho vel etterkvart at eg er ekornet som har funnet vegen inn til 31A. Så Kjersti, då synes eg du skal ta godt vare på meg og sage ned eit eiget tre til meg, plassere det i stova og fore meg med nøtter dagen lang. Dessuten hadde det vore fint om du hadde skaffa ein partner til meg, i same størrelse. På forhånd tusen takk!

Nokre huskar kanskje skildringa mi av Herr.forelesar. Den mystiske og litt eksentriske forelesaren ja, som til tider virka splitte pine gal. For å få bekrefta at dette ikkje berre var eit eingongstilfelle, så skal eg fortelje om torsdagens forelesing. For dette var nemmeleg siste forlesing med Herr.forelesar. Naturleg nok skulle vi i siste time gå tilbake litt og repetere kunnskapen frå første forelesing, og først som sist måtte vi ha ei vinflaske for å demonstrere guden Dianysos og hans piker, vin og sang. Berre at denna gongen så satte han ein uopna vinflaske ved bordet. Som sist rynka eg skeptisk på brynna, men gjorde denne gongen ikkje noko stort nummer av det; det var jo trass alt å forvente av forelesaren.

Det var ikkje før mot slutten av dobbeltimen at Herr.forelsar fullbyrda sitt rykte. Smidig trakk han fram endå ei vinflaske. Ein gresk vin med kvae i, slettes ikkje kvitvin, poengterte han. Med eit stort glis såg han utover den lille forsamlinga og overraska alle. "Ja, vi må vel smake på vinen, må vi ikke?"
Alle studentane smiler fårete. Spøker han no eller er han faktisk seriøs? Selvfølgelig spøker han ikkje, dette er jo trass alt den utrulege Herr. forelesar, dette har han så visst planlagt. Før vi rekk å blunke har han funnet fram plastglas og vinåpnar.

I Dionysos ånd blir vinen inntatt i Audatorium R, klokka 15.30 ein torsdagsettermiddag ved Sydneshaugen Skole. Alle som ein listar vi oss fram for å få eit beger med denne kunnskapsrike vinen med kvae i. Dog, det blir med eit halvt glass. Herr. forelesar slår av ein tørr vits om at det endå er ein time for tidleg å bli full på.

Stemninga blir likevel særdeles god, og ivrig noterer vi dei siste viktige fakta medan vi nippar til gresk vin. Nok ein gong, ein spennande forelesing i litteraturvitenskapen. Lukkeleg forlet vi rommet 16.00, der vinflaskene blir plassert som suspekte gjenstandar i bosspannet i audatoriumet, til undring for den neste som kjem innom rommet.

Laurdag - ein bytur

Sidan eg fekk ein veldig koseleg beskjed frå ein veldig kjekk bestevenn om at eg måtte blogge om laurdagen, så må eg jo gjere det. Denne bestevennen er forresten den mystiske KS. På laurdag blei vi einige om at vi skulle vere bestevenna, og kva anna kan eg gjere enn å omtale bestevennen i bloggen? Nei, sant! Eg likar deg, bestevenn. Ikkje minst likar eg Kjersti og Tessa også, derfor biletet, dei er jo verdens søtaste russ! Og eg likar sjølvsagt alle andre også som les bloggen min, så dette innlegget er dedikert til alle dei søte som vil.

Min nye bestevenn var så kjekk og snill at han inviterte meg med på 'bygdesprell i byen'. Planen var som følgjer; først ein betre middag på Egon med rundt 30 av dei deltagende, deretter hotellvors på Incity Hotell også gå og møte utelivet i Bergen by.

Det byrja med at eg og Kjersti (som veldig ofte er kronisk seint ute) var sjølvsagt litt seint ute, og klokka 19.00 då vi skulle møtast til reservert bord, var vi framleis i pyntestadiet, med litt stressfaktor innanbords. Heldigvis kom KS med sitt humorspredande smil og roa situasjonen. Humøret var på topp og drikken låg kald og fin i kjøleskapet, klart til å bli medbragt. Så endeleg kunne vi raske det med oss og gå ut av døra til klokka var 19.14. Vi trossa fornuften ved å utsetje oss for farlege værrisiko: Ingen av oss tok med oss paraply og vandra ute med jakke utan hette. Det var berre å krysse fingrane for at Bergensveiret denne laurdagen ville vise seg frå si snille sider. Heldigvis kom vi oss tørskodde ned dei fem minutta til Brygga og Egon, og kunne letta gå inn til den småkoselige resturanten.

Heldigvis var ikkje 20 minutt over tida så seint ute. Endå var det ein del som mangla, så vi kunne snike oss til bordene utan at noko kommenterte vår seien entrè.Dei som var der var i godt humør, nokre hadde allerede kjøpt seg øl og andre var berre smilande. Resten kom etterkvart, så vi fekk bestilt oss mat. Det mangla i alle fall ikkje stemning ved borda; gutane var høglytte og vi blei kjefta på litt for mange gongar av servitørane, som bad oss instendig om å dempe stemmebruken. Men koselig var det, maten var god og vi fekk prata og helst på nokre av jentene som var der. Kjempekoselig!

Då klokka var nærmare 21.00 gjekk vi frå Egon og den korte vegen til torgallmenningen og den blå steinen, rett der som hotellet låg. Vi hadde fått streng beskjed om å gå i puljer, slik at det ikkje skulle virke suspekt på resepsjonisten. Derimot når vi kom inn såg det ut som vi måtte ha eit nøkkelkort, men resepsjonisten var ein så grei kar at han tasta koden for oss og slapp oss inn.

Oppe i fjerde etasje var det liv. Alle var i storslått humør, promillen var høg til liks med musikken. Rommet var allereie å bli fyllt opp, til trass for at det enda var mange som ikkje hadde kome, men dei kom etterkvart. Stemninga var god, og vi hadde det alle kjekt!

Det blir stadig seinare og seianare på kvelden, til trass for at promilla får tida til å stå litt stille. Plutselig byrjar folk å gå ut døra, og vi får beskjed om at no blir alle kasta ut. Så står vi alle utafor Incity Hotel. Respesjonisten vinkar oss høffeleg ut og med eit "kos dåkker på by´n"-replikk.

Det er når ein står ute, at ein verkeleg merkar kor høg promilla er på enkelte. Ein anna venn, som vi for kalle for den mystiske Ø, har plutseleg ei bacardi-flaske i nevane og spring rundt på torgallmenningen, munter, dansande og syngande. Han er openbart ikkje så veldig bekymra for å bli tatt for offentlig drikking ute. Vi spring etter, og plutseleg har han gjort seg til venns med ein av gatemusikantane. Den mystiske Ø byrjar å danse til den muntre trekkspelmusikken, nett som folkedans, medan bacardiflaska flyr i den eine armen. Min nye bestevenn, KS lar seg friste av det lystige laget, og med min blomst i sitt hår, er han med på leiken han også. Som to sprettballer danser Ø og KS rundt på torgallmeningen, medan eg og Kjersti står og ler til vi omtrent ikkje får puste. Folk går forbi, nokre stoppar og ser på oss og ler kanskje med. Plutselig får KS en av sine betre idéar igjen. Han trekk fram ein 50-lapp frå lomma, gjer den til gatemusikanten og spørr om å ikkje få låne trekkspelet. Plutselig står KS der og er trekkspelmannen. Og sjølv om KS er mine nye bestevenn, så må eg likevel vere ærleg: Det er ikkje det vakraste trekkspelmusikken eg har høyrt, men godkjent er der.

Medan KS står og sørger for å halde gatene livlige med musikk, kjem det ein mann bort til meg. "Du, si meg.. Han er homo, er han ikke. Han må vere det!". Mannen har briller og hette på seg og virker litt smårar. Eg rister på haudet og bekreftar at nei, så vidt meg bekjent, så er ikkje KS det. Mannen ser litt skuffa ut, og forsvinn. Dette var kveldens høgdepunkt.

Som vanleg endar vi opp på staden der dei har bartendarane med kilt, og som vanleg er det mykje folk, god stemning og gutar som vil spadere drikke på meg. Alt i alt, ein veldig kjekk og nevnverdig kveld. Eg gler meg allereie til neste bytur med gjengen.

Friday

Hurra for fredag, hurra for helg! HF-fakultet har vore så kjekke at dei har hatt fagutval eller møte eller eit slags, slik at det ikkje har vore undervisning i dag. Tidleg helg gjer oss studentar veldig lite, og derfor så har vi sett fram til denne dagen heile veka, det for det meste det som har haldt motet vårt våken! Neida, eg tuller, vi har det jo så fint. Likevel har vi snakka om denne fredagen sidan mandag, sidan vi alle har sett fram til å kunne sove lenge igjen.

Gjett om vi gjorde! Eg sov i alle fall til klokka var omkring 11.30. Deretter tok eg meg all verdas tid, og ein betre frukost blei inntatt klokka 13.00. Eggerøre, tomatbønner og rundstykker samt ein kopp te etterfulgt av presskannekaffe blei dagens store kokkekunst. Medan eg satt i stova saman med romvenninne og ein venn på besøk, spekulerte vi i kva dagen skulle brukas til. Vennen, som vi kaller for KS, snakkar om å finne eit treningssenter for å trene ein gratistime. Eg følgjer derimot litt dårleg med, og får berre med meg delar av det som blir sagt.
KS: "...Måseskjæret 3".
Meg: "Er det ein ny film eller?".
KS: "Eh nei, det er adressa til SATS-senteret".

Samtalen held fram like spennande, og nye gullkorn kjem til. Det har visst lyna og tordna voldsomt i Bergen i natt, noko som har gått meg hus forbi, til trass for at eg la meg klokka 02.00. Har tydelegvis sove som stein, og i den anledning måtte eg jo spørre kortid det lynte.
Meg: "Kortid var det at det lyna og tordna i natt då?"
KS: "Onsdag?"
Meg: "Hæ, onsdag? Nei eg meina i natt.."
KS: "Spurte du ikkje kortid det var lynlotto då?"
Det er enkelte ting som tyder på at eg og KS har litt problem med å forstå kvarandre til tider, til trass for at vi begge har ein form for nynorsk-dialekt. Dog, min sunnfjord-dialekt er visst ikkje heilt forståelig for sogningen. Akk, det er ikkje første gangen vi ikkje forstår kvarandre, for å seie det slik. Uansett, litt seinare, vi diskuterer framleis treningsmuligheitane, og KS og Kjersti synes det er synd at ingen av dei er studentar og har treningskort. Eg kjem med forslag om at Kjersti og KS kan vere med i svømmehallen, og låne nokon sine studentkort. Dog, det er jo ikkje så veldig realistisk. Det er då KS kjem med sine geniale idé.
KS: "Hey, vi skal ikkje reise til Vannkanten då og bade?".
Meg og Kjersti "Jaaaa".

Vi finn ut at Vestkanten også har eit SATS-senter, og blir einige om at vi skal utnytte ein gratisprøvetime før ein tur til badeanlegget. Raskt hiv vi oss rundt og samlar saman det vi treng; treningskle, badekle og dei viktigaste verdisakene, samt for min del; kaffe i den nye SIB-termokruset mitt. Vi spring ned alle dei vakre brolagte gatene klar for nye eventyr; lenge leve spontaniteten!

På vegen diskuterer vi den tilsynelatande nye filmen "Måsekjæret 3", og kjem fram til at det kanskje blir vår oppgåve å regissere filmen. Plottet er ein nordlandsk-humorfilm der handlinga sjølvsagt må vere i Lofoten. Resten er dog endå ikkje planlagt, så innspel er hjarteleg velkommen.

I det vi går forbi Norli, kjem KS med ein av sine betre idèar igjen.
KS: "Vi skal ikkje ta å ha kjøpe oss ein sånn lita bok til å ha med på fest i måra dao, vi må jo ha høgtlesing".
Meg: "Ei lita bok hæh?"
KS: "Ja, ei sånn lita ei eg kan putte ned i lomma og ta med".
Meg: "Ah, ei lommebok! Genialt!". Akk, humor på sitt beste.

Trening og Vannkanten blei det, både sklie (men ikkje den skumle 60 km/t for min del) og boblebad. Deilig! Etterpå gjekk vi og kjøpte oss milkshake, men måtte skuffandes nok vente i 20 minutt etter vi hadde betalt før vi fekk dei. Milkshaken var dog god, men ikkje like god som den på Bar Barista og definitivt ikkje verdt 20 hungrige minutt med venting og 43 fattige kr.

Vi kom endeleg inn at døra rundt halv åtte, etter å ha tatt ein full 44-buss til sentrum. Sidan har vi snakka om morgondagens store hendelse; vi skal på bytur! Jepp, nok ein gang ut på nye eventyr, og vi skal visstnok på vorspiel på eit hotellrom, saman med 30-40 bygdefolk. Det kan ikkje anna enn å bli spennande.

I den hending eg rydda rommet, fant eg ut at eg skulle prøve nokre av kjolane mine som heng og støver i skåpet, for å finne ut kva eg skal ha på meg i morgon. Slik at eg slepp den altoppslukande kva-skal-eg-kle-meg-i-panikken, ein time før festen. På same tid fant eg også ut at eg skulle gjere noko eg aldri gjer til vanleg: Outfitbilete! Eh, men det blei til at eg berre prøvde eit antrekk. Eg trur kanskje vi kan konstantere at slikt ikkje heilt er meg, eller? I alle fall er antrekket på bileteta ovanfor eit alterantiv - men eg veit ikkja heilt, stropplausekjoler er alltid ei plage på fest då dei alltid skal skli, skli, skli.

Det endar vel mest truleg med at eg uansett får den panikkkjensla ein time før vi skal gå, sidan eg er så flink til å ombestemme meg. Men, vi får vel etterlate dette mysteriet til morgondagen.

God helg!

Blod, svette og tårer

Preikestolen i sumar. Det var blod, svette og tårer, men verdt det då vi kom til toppen.

Nokre dagar så ligg det berre i korta at dagen kjem til å bli eit blodslit. Altså, ikkje i bokstaveleg forstand sjølvsagt, men at ein likevel får ein fornemming av å ha blodsmak i munnen gjennom dagen. I dag minner litt om ein slik dag med blodsmak på tunga.

Dagen byrja klokka 07.00 då vekkerklokka ringte. Frosten hadde eg i meg då eg gjekk til kjøkkenet, stiv i ryggen og armane etter mandagens kickboxing. Kroppen min skreik som vaneleg etter kaffe, den skreik smerte, men den skreik også etter eit pledd som kunne varme den kalde kroppen min.

Det var harde val: Presskannekaffe som krev litt tid og tolmod men som eg garantert vil våkne og få energi av, eller ein enkel kopp med te, eit val som ville gjere slik at eg kunne kome meg raskt tilbake i varmen.
Valet falt på det siste, og ikkje før tekokaren var ferdig med å varme vatn, tusla eg raskt tilbaket til dyna og senga og satte meg til rette for å våkne litt, samtidig som eg åpna Lyrikkens liv i det von om å få lest sidene om rytme og metrikk, til dagens forelesing. Min geniale plan var å lese heime før 10.15 - forelesinga i staden for lesesalen. Tanken på å forlate varmen innan kort tid for å finne konsentrasjonen på lesesalen, var nesten utenkeleg, til trass for at det var det gode tilfellet dagen før.

Ikkje før eg hadde fått i meg litt varme, meldte haudepinen seg; den skar gjennom det stakkars lille hovudet mitt som tusen knivar. Eg kjende meg trøtt, sliten og endå småkald, slettes ikkje klar for forelesing, men fornuften fortalte meg at jo; du skal på forelesing, ei lita haudeplage er då ikkje god nok grunn til å gå glipp av Atle Kittang.

Lyrikkens liv fekk der i mot lite merksemd av meg dei neste to timane før forelesing, då alt frå påkleding til frokost var litt av ei etappe. Ein skulle nesten tru at eg hadde jernlunger som gjorde kvar minste oppgåve til ei utfordring. Smått om seint, kunne det virke som (til trass for at eg hadde forferdeleg god tid) kom eg meg ut døra etter ei lenger påkledning, der eg må tusle fram og tilbake for å finne den eine ytterplagget etter det andre. Sjølvsagt måtte eg inn ein ekstra tur for å hente den attgløymde mobilen, då eg nett hadde fått på meg skoa. Sjølv skopåkleding var smertefullt med tanke på dei såre musklane som stakkarsleg nok måtte strekke på seg.

I det eg kjem ut på gata byrjar regndråpene å blåse som herlege kalde piskeslag mot ansiktet. Ja, sjølvsagt tok eg ikkje med paraplyen nett i dag, fordi at gjennom vindauget såg det då ganske så tørt ut. Men nei, av dei ekte bergensarane har du endå ikkje lært deg det Eva, at du alltid skal ha ein paraply tilgjengeleg kor enn du går i denne vidstrakte by.
Men eg er allereie ut av døra, og tanken på opp att dei to etasjene med trapper, virka umenneskeleg.

Så, det var vel berre å bite i det syrlege eplet og kome seg avgårde, satse på at hua mi og vottane likevel vil halde meg varm.
Vinden var dessverre ikkje heilt uproblematisk og gjer dei 25 minuttane med vandring til ein særdeles kald oppleving. Heldigvis ser det ut til at eg har litt flaks då eg endeleg har nådd toppen av Bergen by etter ei massiv tung ferd opp trappene til Johanneskirka. Sjølv på ein god dag er trappene voldsomme, og på ein dag med jernlunger der i mot.. har eg ikkje fleire metaforer for å skildre slitet. Det beste eg kan seie er at dei som går der til dagleg veit kva eg snakkar om, så kan du plusse på jernlungen. Say no more.

I det eg endeleg når toppen og kan beundre den store raude kyrkja får eg ein openbaring: Hell no! Dagen kan jammen utstyre meg med utfordringa, men eg nektar å la ein merkelapp styre mitt humør, heretter skal eg ta dagen med strak arm og gjere den til den betre.

For jo, lykken smiler litt til meg då kantinekøa er særs behageleg og eg støter på mange smilande andlet. Sjølv om koorderinga er litt dårleg og det lyser "stakkarsleg" av meg gjennom heile Sydneshaugen skole, er menneskemengda der i mot god. Ein gentleman av ein proffessor er så venleg å halde døra open for meg då eg må balansere meg ut av kantina med kaffien i handa. Inne i Audatorium R sit det nokre få morgenfriske sjeler og smiler og helser til meg i det eg gjer min inngang. Søte Sara har som vanleg funnet seg plass i midtrekka og klappar muntert på setet ved siden av seg i den oppfordring at eg skal setje meg der. Uten dei store ulykker klarer eg å presse meg inn i rekka og gjere meg klar for ny kunnskap.

Salen fyll seg sakte opp, og Atle Kittang held nok ein gang ein formidabel forelesing om lyrikken der vi både knekk mysteriene omkring rytme, metrikk, klang og bestemmelsestetthet og selvrefleksitet i eit dikt. Audatoriumet er prega av stemninga til engaskjerte medelevar og forelesar, og litt kaffisøl blir som ein bagatell å rekne. Forelesinga endar med gode miner, ny læring og med den vennlege tanke om at klokka endå berre er 12.

Ein betre lunsj med rosinboller og te blir inntatt medan eg er i godt selskap med mine kunsthistorievenar og venar frå filosofi og idèhistorie. Vi snakkar om alt mellom himmel og jord. Frå Hamarøy til Hamsun, til nazisten Hamsun til Mozart, frå Mozart til Hamsun igjen og til Max Manus. Klokka nærmar seg 14.00 etterkvart som minutta snik seg avgårde i den lange lunsjen, og vi alle ser vår fornuft i å bringe dagen vidare sjølv om vi godt kunne ha snakka i mist to timar til.

Det ser ut til å vere eit taktisk val, då Bergensveiret forunderleg nok viser seg frå ei snill regnfri side. Eg kan gå tørrskodd heim. Dagen har snudd, lykken har snudd! Dagen er ikkje så dum likevel til trass for at eg må slite og svette meg gjennom ein tung to-timers treningsøkt, men som kjennas så uendeleg godt etterpå då eg til kvelds kosar meg på veldig norskt vist med rundstykke og brunost og te. Ein herleg kombo.

For å seie det slik eit klokt menneskje sa: For å ha medgang må ein oppleve litt motgang.