Heimeeksamen og tilbakeblikk ....

Nuvel. Tida den flyg den og allereie er eg inne i eksamenstida, noko som har gått raskt om ein ser kor eg var i semesteret sist gong eg skreiv eit blogginnlegg. I år er faktisk eksamenstida ganske så kjekk. Eg fekk utlevert heimeeksamen på torsdag og min første tanke var: "Dette blir så utruleg kjekk heimeeksamen". Så langt har eg kosa meg. Eg er endå i planleggingsfasen og har ikkje heilt byrja å skrive, men har allereie funnet mykje å skrive om. Vanlegvis er dette ei litt uvant framgangsmåte for meg. Eg har brukt å ikkje vere den mest strukturerte studenten som byrjar oppgåveskriving med planlegging av kva eg skal skrive, ved å finne dømer og lese teori, men heller køyrer i gang med litt skriveprosess, der eg endar opp med å endre og forandre og måtte kutte på skrivinga undervegs og lese teori og finn eksempel innimellom, altså ein veldig rotete prosess. No køyrer eg ein anna taktikk. Det heng nok saman med at oppgåva eg har valt er ein veldig tredelt oppgåve som basere seg på mykje døme frå litteratur og at eg denne gongen er ganske så godt forberedt til eksamen og har forholdsivs god tid til å skrive denne oppgåva.

Kort fortalt. I fyrste oppgåve skal eg skrive om bruken av berlinerdialekta i Alfred Döblins, Berin Alexanderplatz som dialogene i boka er tydeleg prega av. Mykje av kjenneteikna er prega av fonetiske ulikskapar frå normaltale som særeigen konsonantuttale og vokaluttale, men det er også snakk om andre kjenneteikn som feil bruk av kasus på pronomen som er særleg typisk for denne dialekta. Det blir altså sett på frå eit språklingvistisk perspektiv. I den andre oppgåva ser eg på kva andre kjenneteik eg finn frå muntlig språk i teksten, som gjeld det tyske språket generelt. Nedfelt i skriftleg tekst kallas desse kjenneteikan for konsepsjonell mundlighet. Dialogene i Alexanderplatz blir derfor veldig autentiske til ein vanleg kvardagssdialog og det er rett og slett imponerende det arbeidet Döblin er gjort. Den siste og tredje oppgåva er kanskej den som er mest spennande og utfordrande. Det handlar om oversetjingsproblematikk, eit tema som har gjett meg eit nytt syn på korleis det må vere å vere oversetjar. Etter å ha gått inn på alle moglege problematikkar er eg eigentleg ganske imponert over dei som driv den slags. Det er utruleg krevjande oppgåve og mange hensyn som ein må ta. Når det gjeld heimekesamensoppgåva blir det ei utfordring fordi det er så utruleg mykje ein kan skrive om. Eg ser for meg at det er lurast å ta for seg ein spesiell del av oversetjingsproblematikken og gå grundig inn i dette. Vi får sjå. Det er oppgåva eg minst veit korleis sjå til å sjå ut til slutt. Om ikkje anna er det veldig interessant.

Nok prat om heimeeksamen. Eg tenkte eigetnleg at eg skulle nytte høve til å mimre tilbake til Tenerife. Ja, for snart ein måned sidan tok eg meg ein eigenkompnert vekes ferie ned til kanariøynene samn med søstera mi og pappa, som for høvet fylte 50 år den veka. Det var altså bursdagsgåve til han. For ei herleg veke det var. Eg kan absolutt tilråde andre til å dra til sydenland sånn på haust/vinter. Har alltid misunna dei som gjort det, og no var det endeleg min tur. For ei flott øy det var. Eg er rett og slett imponert. Eg hadde veldig låge forvetningar til denne øya, tenkte det var berre ei anna stygg chartermål, men Tenerife er riktig vakkert. At det låg så langt sør ante meg heller ikkje, så vi fekk det både godt og varmt, med utrulege 35 grader i skyggen nokre av dagane. Ordentleg sommar med andre ord.


Her kjem biletebonanza frå turen.

Frå byen vi budde i, Los Gigantes.

Det var bassengområde med svømmebasseng, solstoler og poolbar på taket av hotellet vi budde på. Det blei fint utnytta. Å få servert billig cocktail til solsenga...

Strandpromenade

Fjella i Tenerife er ganske så høge. Mange på over 2000 meter. Det høgaste fjellet, Teide er faktisk over 3700 meter.

Pyramidene i Güimar, som vår kjære Thor Heyerdahl observerte og verna.

Dette var utsikten frå hotellrommet vårt og balkongen.

Frå verdsavbyen, La Laguna.

Også drog vi på ein spansk bodega!

Gamle årganger av Faustino.

Garachico. Ein liten fiskerlandsby som blei truffet av eit voldsomt utbrudd frå Teide kring 1916. Det einaste som stod igjen, var kyrkja i byen seiast det. Den lille "øya" blir forresten rekna som som den fjortande kanariøy blant befolkningen. 

Vi måtte jo ta turen på lavastrand også. Utruleg fin sand og vanvittig glovarm.

Dei blei ete masse god is på turen i varmen. Så billig som det er der...

Eg tørr faktisk å påstå at eg blei litt brun den veka eg var der. Eg vil defintivt reise tilbake ein dag....


Men først kjem snart desember og førjulstid. Sjølv om eg ikkje har julefeire før 17.desember, gledar eg meg til tida framover. Det blir endå ein heimeeksamen etter denne, så eg skal nok rekke og kose meg og nyte førjulstida likevel, og forhåpentlegvis rekke å skrive fleire blogginnlegg.

Masterliv

I dag fekk eg desse to vitnemåla i posten. Bevis på at eg har klart å oppnå to bachelorgrader på 4 år: Eit i tysk og eit i litteraturvitskap. Det høyrest mykje meir imponerande ut enn det eigentleg er. Heile 90 stp blir brukt i begge gradene, då frie studiepoeng og førstesemesterstudiene kan brukast i to grader. Det betyr likevel at eg har henta meg inn eit semester ved å ta ekstrafag parallelt over to semester, og det er jo litt imponerande. Det har vore tøft, og i vår då eg valte å kombinere bacheloroppgåveskrivininga i tysk saman med 30 stp andre studiepoeng, angra eg littegran ei stund. 3  store eksamner fordelt på 6 dagar er noko av den kjipaste eksamensperioda eg har vore borti mine 4 år, for å ikkje snakke om at sola skinte som berre det alle dei dagane.

Men no i ettertid er det så fullstendig verdt det. Resultatet etter dette slitet var at eg både kom eg inn på førstevalget mitt om masterstudium i tysk og i tillegg kom eg også innpå på 1-årig PPU med fordjupning i norsk og tysk fagdidaktikk. Eg valte å gå for masteren no i fyrste omgang. Det er ikkje utelukka at vil velje å gå for pedagogikk etter masteren, men med master i bakhand har eg langt fleire moglegheiter enn om eg hadde valt å gå for PPU med det same. Sjølv om det var litt skummelt å takke ja til master. Ja, for det var eit skummelt steg å ta for ei som har hatt mastergradsangst. Eg kjente meg heller ikkje god nok då eg trykka ja til studietilbodet og har fram til studiestart vore veldig nervøs. Eg hadde faktisk relativt få andre forventingar at studiestart ville bli skummelt og jævleg. At eg ville kjenne meg underkvalifisert og usikker. Det heile har enda med å bli ein gedigen, positivt overraskelse. Ein månad etter studiestart sit eg att med ei einaste kjensle: Det kjennes så riktig dette valet eg har gått for. Eg ligg ajour med pensum, eg har stilt godt førebudd til kvar forelesing/seminar, har kunne bidra i timane og har lært mykje i timane. Eg trur at faga dette semesteret kan gå riktig bra. Eg har snakka med emneansvarleg om tanke for masteroppgåve og fått tilbakemelding på at det eg vil skrive om er kjempeinteressant. Eg har snakka om det til andre og alle lyser opp og er supergira når eg fortel om kva eg vil skrive om. Eg kjenner eg får det til, på eit nivå eg trudde eg kom til å slite noko forferdeleg. Eg har fått god tilbakemelding på første innleverte skrivearbeidet og skal no straks i gang med den første obligatoriske innleveringa, som eg faktisk gledar meg til å skrive. Kvar er dette forferdelege masterlivet alle snakkar om? Kjem det neste semester, eller om eit år då eg for alvor skal i gang med masterskrivinga? Eg går litt rundt på tå og tenkjer at snart må den kome ein nedtur her. Vi får sjå. Men retninga eg har gått for kjennast iallfall heilt riktig og det er så uendeleg godt når eg har vore usikker dei siste 2 åra. Det kjennes også ut som eg tek ei riktig viktig utdanning. For det er det jo. Tyskkompetanse er etterspurt og det er verkeleg få som studerer det på høgt nivå. Det er difor ei unik utdannelse eg tek og det er litt kult. 

Eg tenkte eg måtte blogge att når eg fekk vitnemåla i posten i dag. Det skal eg verkeleg halde fram med. Eg tenkjer at masterlivet er noko som eg må skrive om. Etterkvart kjem det nok innlegg med frusterande dagar og nokre nedturar. For det kjem det nok, og det har eg hatt. Som på mandag då eg brukte 3,5 time på å lese 20 sider og seinare blei køyrt på av ein syklist i Bergen sentrum (Når byrja syklistar å tru at dei har forkøyrsrett frå høgre? Hah). Nokre dagar må jo vere slik, for eit perfekt liv, det finnast ikkje. Så skal eg sjølvsagt fortelje om kva mi store masteravhandling skal handle om, men det høver seg best i eit eiga innlegg og elles andre spanande saker og mindre spanande saker eg skal få lyst til å skrive om. For no som eg faktisk "berre" tek 30 stp til ei forandring, har eg litt betre fritid.