Dikt 341 - Emily Dickinson

After great pain, a formal feeling comes-
The Nerves sit ceremonious, like Tombs-
The stiff Heart questions was it He, that bore,
and Yesterday, or Centuries before?

The Feet, mechanical, go round-
Of Ground, or Air, our Ought-
A wooden way
Regardless grown,
A Quartz contentment, like a stone -

This is the Hour of Lead-
Remembered, if outlived,
As Freezing persons, recollect the Snow-
First-Chill-then Stupor-then the letting go-

- Emily Dickinson

Denne veka..

Har semesteroppgåva mi om 'kvinner og galskap', nesten blitt til ein historie om 'Eva og galskap'.


Eg har gjort klar ein ein 15-20 minutters framføring om Dostojevskij og den polyfone roman som eg skal presentere i morgon. Drømte at framføringa blei for ein full forelesningssal...


Vore litt sånn, litt for masse tid i senga, shotting av hostesaft og slikt. In other words ein ganske så kjedeleg veke. Men heldigvis ser eg lyset i enden av tunnelen. Oppgåva er levert, framføringa klar, og hosten har byrja å avta. Etter morgendagens 15 minutter er eg klar for ei ny, men forhåpentligvis bra veke med fri tysdag og onsdag (hei ny helg!), litterære foredrag og forhåpentligvis litt solgløtt og meir tid til blogging. For hey, eg har faktisk ein liten hemmeleghet å fortelje, angående neste haust.

Om fine ord i kvardagen

Pappa hadde bursdag på laurdag, og då eg spurte han kva han ynskja seg i bursdagsgåve, kom det typiske foreldresvaret om "snille barn", men han etterfulgte det med å skrive "men det har eg allereie". Det er kjekt å høyre frå ein 6-barnsfar, som endå har nokre små å pusle med, og som han har hatt dei siste 20-30 åra av sitt liv. Og er det rart då? Det er berre å sjå på bileta at vi er nokre gullungar i gode augonblink :)

Nina og Jan Tore.

Kjell Inge

Aleksander

Nathaniel

Sist, men ikkje minst så kjem jo også eg i gullrekka (ikkje sist, og ikkje minst forresten, men som ein god nummer 3 i rekka av syskjen, sjølv om eg var minstejenta i heile 9 år).

Familien er hjertets fedreland - Guiseppe Mazzini

Hauststemning

Er livet kjedeleg om hausten? Slettes ikkje. Denna helga har vore ein av dei betre, fylt til randen med koselege saker. Det byrja med ein gourmetmiddag hos Kjersti og bestevenn KS på fredag. I tillegg til den allereie nemnte hjortebiffen med fantastisk tilbehør, blei dei dessertx3. Oreois, heimelaga cookies og ostekake. Namm, masse deilig carbs! Medan vi kosa oss med maten, såg vi ein typisk hollywood-kjærleiksfilm: 27 dresses. Humørbooster! Så måtte eg springe for å få med meg ein av konserthaustens store begivelser: Sondre Lerche, med Young Dreams som oppvarming. Konserten var faktisk på Kvarteret, og alle hadde kome for å sjå, så dei blei både trang og varmt. Men vi var så heldige at vi fekk plass på ein slags lita tribune slik at vi såg alt. Både Sondre Lerche og Young Dreams overraska meg positivt, det var ein god konsert.

Laurdag fekk eg besøk av mamma og kjæresten hennar, og dei lurte meg med på ein to timar lang fjelltur. Eg har faktisk gått opp den berømmlege Stoltzen, forså å gå derifrå til Fløien. Til trass for regn og vind mot slutten, vart det ein forfriskande og kjekk tur. Alle biletene er tatt frå turen opp til Stolzen, og bevise at det faktisk kan vere mange fine haustfargar i Bergen også. Hurra!

Mamma var så snill at ho inviterte meg på hotellfrukost i dag tidleg, og det er få ting som slår det. Som om ikkje det var nok, fekk eg ein stor, raud paraply med logoen til Thon Hotel. Så no er eg klar for å møte regnet (ironisk nok er det meldt fint veir i to veker framover..)

For å fullende hauststemninga, så skal eg dra på filmhaustens store begivelse i Bergen: BIFF, såklart! Har fått heile tre gratisbillettar, og har tenkt å gje vekk to av dei. Så då blir det Hot Coffee som ein verdig avslutning på helga.

Cut the crap, Freud!

Mykje meir morosamt å krølle håret, enn å skrive om Freud, psykoanalyse og "kvinner og galskap". Freud er ein ting, men Lacan med sin språklingvistiske miks av Freuds umedvetne og signifikat og signifikant og blablaba.. har gjort meg litt smågal. Derfor har eg latt semesteroppgåva på vent no, og er heller klar for hjortebiffmiddag med Kjersti og bestevenn KS, for så å reise på Sondre Lerche + Young Dreams konsert. Velkommen helg, håper alle får ein fin ein :)

Litt om dikt og datt

I den litteraturhistoriske epoken avantgarden som vi har gått gjennom dei to siste vekene, møter ein det eine surrealistiske dikt, foran det andre. Dikt som nesten blir absurde, men som likevel er spannande. Ofte forbind eg det ikkje med djupe kjærleiksdikt, men ein surrealist, Robert Desnos har skrive eit skikkelig skikkelig fint dikt, som eg vil dele med omverden.

Siste dikt

Jeg har drømt så mye om deg

Jeg har gått så mye, snakket

Elsket skyggen din så lenge

At jeg ikke har mer tilbake av deg

Tilbake er bare dét: å være skygge blant skygger

Å være hundre ganger mer skygge enn skyggen

Å være skyggen som skal komme og gå i ditt solopplyste liv

- Robert Desnos

For å sitere det forelesaren sa 'tenk å vere den heldige kvinnen som fikk det diktet til seg'. Ja..det er vakkert, og meir seriøst ein ein del andre surrealistiske dikt, som til dømes Joyce Mansour dikt om ein mangofrukt.

En mangofrukt

Jeg har lyst på en mangofrukt

Jeg avskyr menn som ikke kan spise

Uten at visdommen veller ut av dem

Du gråter

Ensom såret og leget av min kjærlige munn

Du skjønner en fallos må spises med fingrene

Jeg er sulten på støv

Det finnes ingen bolig stor nok

Intet århundre ingen strand tom nok for meg

Dagen før dysset i søvn av Cæsars sønner

Tar jeg til mitt forsvar fjærene av uten sorg

Mitt hjerte trenger en mangofrukt

Ingen må drepes

Idag sier man forsiktig

Kjærlighetens øyne er tørre

Oljeflekker erstatter skillingtrykk på våre vegger

Morgenrødens tunge vogner

Kjærer ustanselig forbi

Bak teddybjørnen

Slangens ville blikk

Og min mor som drømmer på engelsk langt langt borte

Langt borte mangofrukten som lukter natt

- Joyce Mansour

Diktet minner meg faktisk ein smule om kjøleskapspoesi. Ord som 'bak teddybjørnen' minner om det absurde, men eg har eigentleg litt sansen for surrealistane, dei kan eg forstå litt av, der dadaisme blir litt for spesielt for meg.

Ellers er det faktisk undervisningsfri dag i morgon, og bortsett frå trening og semesteroppgåveskriving (first pain, then pleasure), skal eg på hjortemiddag og seinare på konsert med Young Dreams og Sondre Lerche. Det blir stas!

"Når han var hjemme, var han ikke hjemme"

Det er ny veke igjen. Eg har vore heime i helga og slappa av med familien, henta fram gamle bileter som eg fortida driv å skannar inn, laga raspekakemiddag til 6 menneskjer, sett forunderleg mykje på fjernsynet, og tilbragt 11 timar i buss. Denna veka skriv eg semesteroppgåve om 'kvinner og galskap', og les Tomas Espedal innimellom. 'Når han var hjemme, var han ikke hjemme'. - Denne har satt seg i minnet mitt. Det sei så mykje, Tomas Espeldal har utruleg bra språk i bøkene sine. Det slår meg at som litteraturstudent, burde eg skrive mykje meir om bøker. Ja, kanskje eg skal byrje litt med det. Fortelje litt om kva eg eigentleg likar å les, mitt forhold til lesing og skriving.

Og ellers har eg faktisk vore hos frisøren, det var nok på tide. Resultatet blei bra, har klipt opp ein del og haudet mitt kjennast mange hundre gram lettare. Eg ser usedvanleg blond ut her, men det er nok berre lyset som spelar oss eit lite puss (oj, eg er visst blitt litt påverka av Adorno..)

Snart er det quizonsdag, eg har ein kjensle at vi kan kanskje klare oss litt bra i dag.

Good days

Torsdag var eg endeleg ferdig med 102-eksamen, som har henge over meg som ein sky sidan... pretty much sidan vi starta med faget i januar, så det er endeleg godt å bli ferdig med den. Eg trur det gjekk tåleleg bra, uansett er eg fornøgd så lenge eg står. Så denne helga har eg tatt den første studiefriehelga på leenge! Derfor passa det bra med sol på laurdag, slik at eg og Randi fekk tatt oss ein fin laurdagstur på Fløien.

Ellers har det gått i pusling, retrodansing på Hulen, vasking, Mad Men og soving. Fin måte å tilbringe helga på.