Life is a roller coaster

Eg har som regel latt bloggen min vere ein arena der eg skriv om fine og positive hendingar i mitt liv. Dette er fordi det er jo dette eg vil sjå tilbake til og hugse, og ha med meg vidare i livet. Det tyder ikkje at livet mitt er fylt av berre glede og gode dagar frå ende til ein anna: for det er det ikkje. Eg berre lar vere å blogge om det. Dei stundene eg ikkje bloggar har som regel to årsakar: anten har eg det for travelt, eller så skjer det ikkje så gode ting i livet og eg føler eg ikkje har noko særleg å blogge om. Men, av og til må det få vere greitt å skrive om triste stunder, sjølv om eg eigentlig er ein optimist. Livet mitt går også opp og ned, og særleg i det siste har det svinga, og dessverre har det gått mykje i nedoverbakke.

Ein liten del av min nydelege familie. Stemor og mine to halvbrødre - Aleksander og Nathaniel.

Eg tenkjer først og fremst på min familie der heime, som er råka av brannen. Eg forstår det ikkje endå, for det heile er så uverkeleg. Spesielt når eg sit her i Bergen. Skadene etter brannen er visst større enn eg først trudde. Det går ikkje ann å bu i huset, og omtrent alt det materielle er tapt. For å seie det slik stemora mi sa det: Det har det dei går i. Dei har heldigvis fått leige ein ny plass å bu, nett no. Tida framover er usikker, men dei snakka om å kanskje kjøpe det huset dei skal leige, for det er truleg ikkje mogeleg å flytte tilbake til huset eg vaks opp i. No startar ein epoke der familien må byggje seg opp igjen. Heilt primitive saker som dyner til alle, nye kle og handkle, må kjøpast inn. Det blir økonomisk hardt, sjølv om inboforsikring dekker noko. Men å erstatte det materielle for ein familie på 7, over mange år, det lar seg ikkje erstatte. Alle juleforbedelsane er sjølvsagt også tapt. Arvegodset frå mine besteforeldre. Mykje gamle fotografier. Det lar seg aldri ersatte. Å kanskje aldri skulle gå omkring på gården i feriene, staden eg vaks opp i. Der eg har så mykje minner frå. Det gjer vond å tenkje på. Og eg kan ikkje ein gong tenke meg korleis dei heime har det no. Det må følest litt stusselig, litt tomt, litt trist, mykje bekymringer. Truleg får dei støtte og gode ord fra vennar og anna familie omkring.

Så frå å glede meg til juleferie, gruer eg meg ein del no. Gruer meg for å kome heime og møte synet av brannen og dei nye omstendene. Eg veit ikkje heilt kva forhåpningar eg kan ha til julefeiringa no, sjølv om samhaldet er det viktigaste. Eg håpar det ikkje pregar feiringa for mykje, men det er vanskeleg å tenkje seg til noko no - fordi eg skal kome heim til noko som ikkje lenger er min eigentlege heim.

Det har i grunn skjedd mykje detta året. Det har vore mykje fine stunder, men også mykje vondt. Helsa har vore relativt dårleg til tider, og det er noko eg har valt vekk i blogginga. Det er faktisk grunnen til at eg omtrent ikkje har blogga gjennom heile sumaren.

Eg fekk diagnotisert ein kronisk tarmbetennelse etter ein del legebesøk og eit sjukehusbesøk, i sumar. Før eg fekk diagnosen gjekk eg rundt i uvisse, med mykje ubehag og smerter i magen, dårleg matlyst og kjensla av å ikkje ha greie på kva som feila meg. Legen kunne ikkje utelukke noko før ho visste det sikkert, og ho sa ho ikkje kunne utelukke at det var kreft, men dog at det var lite sannsynleg. Heldigvis var det jo ikkje dette, og eg har vore relativt heldig med omfanget av sjukdommen. Den er svingande, men heldigvis har eg, og har hatt relativt milde symptom. Likevel har det vore hardt til tider: Ei stund i sumar var det så ille at eg fekk vondt av omtrent all maten eg åt. Etter fleire månader med medisiner er sjukdommen heldigvis lite merkbar. Eg får smerter i magen til tider, spesielt dersom eg ikkje passar på kosthaldet, men alt i alt er det store forbetringar. Sjukdommen er likevel kronisk, den opptrer gjerne i anfall. Den kan forsvinne, men komme att om 3 måndar, 5 eller 10 år, og kanskje opptrer den verre då. Det kan eg aldri vite, og den sett litt omgrensingar til tider. Til dømes har eg det siste halvåret hatt episoder der eg har fått vondt i magen etter kun to-tre glass med vin, og det er forferdeleg keisamt. Sjukdommen gjer og til at eg er redd for at den skal kome i vegen for at eg får reist til Argentina. Nett no ser verken eg eller legen nokon fare i det, og eg er forsikra om at eg skal få ein fast lege der nede som eg kan henvende meg til dersom eg blir sjuk under opphaldet. Likevel så klarer eg ikkje slå frå meg tanken om at eg kan bli dårleg før eg skal reise, og dermed ikkje få reist. Slik tenker eg i dårlege stunder, sjølv om eg veit at det er bortkasta å tenke på den måten. Dei siste månadane har eg stilt meg positivt til sjukdommen, og det har vore viktig. Eg tenkjer ikkje særleg over den, sjølv om eg veit at den er der. Det er berre noko eg må lære meg å leve med.

I tillegg har det vore litt kjipt å ha ein ekstra eksamen å jobbe med, detta semesteret. Det har gjort til at eg ikkje har kunne fokusere så mykje på dei faga eg har eksamen i no, og som har gjort at eg har jobba mykje med studier dette halvåret. Det har vore lærerikt å repetere, og eg blei jo belønna med ein god karakter. Men eg skulle likevel ynskje at eg ikkje hadde blitt sjuk på eksamensdagen i vår. Det var så unødvendig å måtte bli det, der og då kjentes det som eit lite personleg knekk, og det har stressa meg gjennom sumaren og fram til den nye eksamensdatoen.

Når eg tenkjer tilbake på våren, så framtonar den seg litt som eit virrvarr av blanda kjenslar: Mykje følelsar rundt kjærleik og sorg, som har tatt mykje tankerom og energi. Samstundes har dette håpet som ein finn om våren, gjett meg gode kjenslar. Samstundes med kjensla av å ikkje heilt kjenne seg sjølv, til tider.

Eg klarer meg greit nok med tanke på eksamenskonsentrasjonen. Eg får lest, men burde sjølvsagt ha byrja tidlegare. Dagane er rett og slett fylt opp med eksamenslesing, og det er slitsamt. Eg har ikkje ein gong gleda meg noko særleg til desembermånaden, som eg eigentleg elskar. I morgon og søndag skal eg jobbe seinvakt også, og før det blir det eksamenslesing. Ikkje den mest kjekkaste helga på lenge, akkurat. Eg håpar desto at vaktene på sjukeheimen kan bli koselege og at det er eit greitt avbrekk frå eksamenslesinga. Eg er likevel sliten, og slike fredagskvelder som dette skulle eg ynskje eg hadde ein kjærast som eg kunne vere med, eller at eg hadde hatt familien rundt meg. Eg har heldigvis gode vennar, og eg har mottatt fine ord og støtte dei siste dagane for hendingane rundt brannen, og det set eg pris på.

Det høyres jo kanskje ut som dette er mykje negativt, og det er det jo til tider. Spesielt i slike mørke tider, der ein stressar over eksamen. Eg er klar over at tida framover kan bli litt hard med tanke på familieomstendigheitane, men samstundes er eg innstilt på å gjere det beste ut av det. Å ta vare på samholdet i familien, å gje kjærleik, å prøve å sjå positivt på omstendigheitane. Så er eg klar til å kome sterkt tilbake, og å vere klar for nye utfordringar til nyåret. Eg tenkjer at dette er ein fase i livet eg berre må kome meg gjennom, kanskje med ein klem eller to. Så får eg tenkje at det er lov til å vere litt lei meg akkurat no - så lenge eg ikkje blir det for lenge.