A family sticks together when they need it the most

Uhell skjer. I dag har vore ein litt trist dag for familien min. Det du fryktar kan skje, men håper at det aldri vil skje: som å opne avisa og lese at eit hus står i flammer i området du er frå. Tanken om: herregud, tenk om det er heime? Men så slår du deg frå deg, for du tenke at det er usannsyneleg, at det ikkje skjer deg. Men i dag skjedde det. Etter ei stund oppdaterte lokalavisa artikkelen, og eit bilete av huset heime visste seg, med røyk sivande ut vindu, brannbil og brannmenn som står omkring. Det er eit bilete du ikkje vil sjå, tenke at det ikkje kan vere sant, men i dag var det dessverre sant.

Heldigvis vart ingen skada, og brannen blei fort teken kontroll over. Hjelpsomme naboer kom og hjalp til å prøvde å slukke og berge ut ein del materielle ting. Men skadeomfanget er likevelt stort. Det er ikkje synd på meg, men det er utruleg trist for familien min heime. Dei er fortvila, for huset er ikkje forsikra, og akkurat no er det røyk i heile huset, slik at dei ikkje kan bu der nett no. Kva som skjer vidare er ikkje godt å sei, sidan familien min ikkje har den beste økonomien. Litt urealistisk å sitje fleire titals mil heimanifrå og ikkje kunne gjere noko konkret. Å først oppdage det ved å lese avisa. Huset eg vaks opp i. Samstundes er eg takknemmeleg for at det gjekk så bra: at småsøskena mine var i barnehagen, at stemora mi var heime og våken og oppdaga det, til trass for at ingen røykvarslar gjekk.. og at brannvesenet komm så fort, då huset fort kunne ha blitt overtent. Så det er litt hell i uhell.

Det verste er at dette ikkje er første gongen det skjer. Dagens hendelse har fått meg til å tenke tilbake på brannen eg opplevde då eg var rundt ti år gamal. Den starta på loftet om natta, den brant seg gjennom taket i rommet mitt, og det var eg som først oppdaga det: Fordi eg ikkje fekk sove heile natta, grunna at eg hadde vondt i magen. Derfor blei det oppdaga fort, eg varsla mamma og pappa og vi fekk kontroll over brannen, slik at skadene ikkje blei større enn materielle skader og golv på loftet. Det var også hell i uhell. Den gongen kunne eg ha sove djupt og ikkje oppdaga det før huset hadde vore overtent. Men eg sov heldigvis ikkje den natta, og det heile blei ikkje så alvorleg.

Skadeomfanget er nok større denne gongen, og spesielt kjedeleg er det jo at det skjer så tett opp om jul. Det blir nok ingen julefeiring der i år, men det skal eg nok overleve. Det viktigaste er trass alt eg ingen er skada, så får vi ta det derfrå.